اینکه آیا می توانید لباس کار خود را برای مقاصد مالیاتی کسر کنید اساساً به این بستگی دارد که آیا لباس می تواند به صورت خصوصی نیز استفاده شود یا خیر. بار اثبات همیشه بر عهده مالیات دهندگان است. مطالعات موردی زیر:
اگر این لباس معمولی و طبقه متوسط است، مانند دامن مشکی و بلوز سفید مانند لباس پیشخدمت، نمی توانید هزینه های تجاری را مطالبه کنید.
این همچنین در صورتی صدق می کند که نمی توانید به طور خصوصی با این لباس ها کاری انجام دهید زیرا فقط شلوار جین می پوشید. با این وجود، از نظر تئوری می توان از این لباس کار به صورت خصوصی استفاده کرد.
در مورد لباس هایی که به وضوح مربوط به کار هستند، مانند پزشکان، قضات یا پرستاران، وضعیت متفاوت است: به سختی کسی تصور می کند که شما نیز دوست دارید در زندگی خصوصی خود با یک کت سفید، روپوش یا تونیک راه بروید.
اداره مالیات در این موارد منفعت خصوصی نمی بیند، بنابراین می توانید هزینه های مربوط به درآمد را اعلام کنید. اتفاقاً اینها نه تنها برای خرید، بلکه برای تمیز کردن نیز صدق می کند. اگر به یک شرکت نظافتی حرفه ای مراجعه می کنید، باید رسید را نگه دارید.
از سوی دیگر، در صورت شستشوی خصوصی، هزینه های تبلیغات با توجه به مقادیر تجربی مراکز مشاوره مصرف کننده محاسبه می شود.
اگر لباس کار، لباس محافظ باشد که طبق قانون الزامی است، درآمد معاف از مالیات محسوب می شود. همین امر در مورد لباس افسران پلیس، سربازان و گروه های حرفه ای مشابه نیز صدق می کند.
اگر لباس کار برای امور نمایندگی باشد، سود مالی و در نتیجه درآمد محسوب می شود.
با این حال، هرچه لباس کار استانداردتر باشد، با این حق شخصی تداخل بیشتری می کند. در رابطه استخدامی، این امر برای کارفرما مجاز بوده و جزء اختیارات مدیریتی وی می باشد. این در مورد آزار و اذیت نیست.
در عوض، لباس کار بخشی از مفهوم هویت سازمانی است، به عنوان مثال با تماس منظم با مشتری. این را می توان در کیترینگ سیستم و همچنین در خدمات تحویل بسته مشاهده کرد: تی شرت در رنگ های خاص تأثیری بر روی مشتری دارد.
0
